Kliknij tutaj --> 🦥 zaburzenia psychiczne u dzieci forum

Hiperkalcemia u dzieci – objawy. Objawy hiperkalcemii u dzieci są podobne do symptomów występujących u dorosłych. Wysoki poziom wapnia prowadzi do osłabienia, bólu głowy i brzucha, biegunek oraz zaburzeń psychicznych. U dzieci częściej dochodzi do złamań kości, u dorosłych dominują objawy kolki nerkowej. Dystymia, czyli „lżejsza depresja”? Kilka słów o diagnozie i leczeniu przewlekłego obniżenia nastroju. Pierwszym skojarzeniem z zaburzeniami nastroju (czyli inaczej z zaburzeniami afektywnymi) jest depresja – jedno z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych, która wiąże się z cierpieniem psychicznym, niezdolnością Zaburzenia psychiczne dzieci w Polsce. Pomoc otrzymuje zaledwie 17 proc. Instytut Psychiatrii i Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego Państwowego Zakładu Higieny opublikował raport, z którego wynika, że dzieci, które otrzymują pomoc psychologiczną w ramach NFZ to zaledwie 17,5 proc. Najbardziej poszkodowani są najmłodsi F0* Organiczne zaburzenia psychiczne. /używanie przez dzieci i młodzież alkoholu, opiatów, kanabinoli, leków uspokajających i nasennych, kokainy, substancji stymulujących w tym kokainy, substancji halucynogennych, palenie tytoniu, używanie lotnych rozpuszczalników i innych substancji psychoaktywnych/. F2* Schizofrenia. ZABURZENIA U DZIECI: najświeższe informacje, zdjęcia, video o ZABURZENIA U DZIECI; zaburzenia u waszych dzieci Vous Allez Rencontrer Un Bel Et Sombre Inconnu Bande Annonce. Zaburzenia emocjonalne pojawiają się bardzo często u dzieci w wieku przedszkolnym, powodując problemy wychowawcze. Procesy emocjonalne dziecka zależą od działania układu nerwowego, hormonalnego i ogólnego stanu zdrowia, a także od kontaktów z najbliższymi osobami, wczesnych doświadczeń społecznych i atmosfery w domu rodzinnym. Termin „zaburzenia emocjonalne” pojawił się w latach 30. XX wieku. Jest to jednak pojęcie mało precyzyjne, wieloznaczne, o charakterze zbiorczym. Badacze zwracają uwagę, że na kolejnych etapach rozwoju różnego rodzaju objawy mogą być uznane za zaburzenia w sferze emocjonalnej, choć występują także u dzieci zdrowych, które rozwijają się w sposób prawidłowy. Nie ma bowiem dziecka, które czegoś by się w swoim życiu nie bało, nie przeżywało lęków albo nie reagowało gniewem. Jakie jednostki chorobowe można zaliczyć do zaburzeń emocjonalnych u dzieci? Zobacz film: "Agresja u dzieci autystycznych" spis treści 1. Przyczyny zaburzeń emocjonalnych u dzieci 2. Rodzaje zaburzeń emocjonalnych u dzieci 1. Przyczyny zaburzeń emocjonalnych u dzieci Dziecięce zaburzenia emocjonalne można podzielić na dwie główne kategorie: zaburzenia eksternalizujące – dotyczą takich emocji, jak: gniew, agresja, wrogość, złość, skutkując zachowaniami „na zewnątrz”, np. kłamstwo, kradzież; zaburzenia internalizujące – dotyczą takich emocji, jak: smutek, lęk, przygnębienie, skutkując zachowaniami „do wnętrza”, np. wycofywanie się z kontaktów, wyalienowanie. By móc zdiagnozować zaburzenia emocjonalne u dzieci, trzeba wziąć pod uwagę kilka czynników. Po pierwsze, trwałość występujących objawów – przez jaki czas się utrzymują. Po drugie, intensywność symptomów, jaka jest ich liczba i jakie natężenie. Po trzecie, częstotliwość pojawiania się niepokojących objawów. Zaburzenia emocjonalne można rozpoznać tylko wtedy, gdy objawów jest wiele, utrzymują się przez znaczny czas, są intensywne i pojawiają się często. Zaburzenia emocjonalne to szerokie pojęcie, które swoim zasięgiem obejmuje wiele nieprawidłowości rozwojowych, np. reakcje nerwicowe, zaburzenia osobowości, zaburzenia zachowania, a nawet zaburzenia psychotyczne. Co może przyczynić się do zaburzeń emocjonalnych u dzieci? Środowisko domowe – struktura rodziny (rodzina rozbita, wielodzietna, zrekonstruowana itp.), niekorzystne warunki bytowe, zła sytuacja materialna, atmosfera w domu, wadliwe metody wychowania, sztywne postawy rodzicielskie, lękliwa postawa matki, problemy z komunikacją, odrzucenie emocjonalne dziecka, niezaspokajanie potrzeb psychicznych malucha, brak akceptacji i poczucia bezpieczeństwa, choroby psychiczne rodziców, ciągła krytyka, stosowanie kar cielesnych, nadopiekuńczość rodziców, brak samodzielności dziecka, kształtowanie postaw zależnościowych, zaburzone relacje rodzic-dziecko. Środowisko pozarodzinne (przedszkole, szkoła) – negatywny stosunek nauczyciela do ucznia, nadmierne wymagania, rywalizacja, odrzucenie przez rówieśników, niekorzystne relacje z kolegami i nauczycielem, perfekcjonizm. Sytuacje traumatyczne i subtraumatyczne – choroba dziecka lub członka rodziny, utrata bliskiej osoby, przeżycie bardzo silnego zagrożenia, śmierć kogoś bliskiego, rozwód rodziców. Typ zaburzenia i stopień nasilenia objawów będzie stanowił wypadkową predyspozycji genetycznych i środowiskowych dziecka. 2. Rodzaje zaburzeń emocjonalnych u dzieci Istnieje bardzo wiele zaburzeń w sferze emocjonalnej, które mogą pojawić się u dzieci przedszkolnych. Niektóre dzieci przejawiają nawet kilka nieprawidłowości jednocześnie. Do najbardziej znanych zaburzeń emocjonalnych u dzieci zalicza się: 1. reakcje nerwicowe – polegają na chorobliwie lękowej reakcji na stres. Stałe napięcie psychiczne i nieuzasadnione obawy sprawiają, że maluch nie potrafi przystosować się do wymogów środowiska i wybiera dezadaptacyjne formy zachowania. Do rozwoju nerwicy u dzieci przyczyniają się głównie urazy psychiczne i traumatyczne przeżycia, np. pożar, pogryzienie przez psa, kary cielesne, przerażające bajki, konflikty między rodzicami, śmierć bliskiej osoby, zmienność i sprzeczność wymagań rodzicielskich. Reakcje nerwicowe u dzieci zależą też od typu układu nerwowego malucha, jego doświadczeń psychicznych, oczekiwań, postaw i nawyków. Podstawowym objawem nerwicy jest lęk, któremu towarzyszy poczucie zagrożenia, niepokoju, bezradności i bezsilności. Wskutek negatywnych emocji dziecko uruchamia różne mechanizmy obronne. Do zachowań nerwicowych u dzieci zalicza się: lęki – dzieci w wieku przedszkolnym przeżywają wiele lęków, w tym lęków rozwojowych, np. lęk przed ciemnością, przed burzą, przed pozostaniem samemu w domu, przed zwierzętami. Bardzo często pojawiają się lęki nocne, kiedy dziecko budzi się z krzykiem w nocy, ale rano nie pamięta nocnego incydentu. Dzieci przeżywające lęki nocne są zwykle mało odporne na stres, płaczliwe, bierne w sytuacjach społecznych, nadwrażliwe emocjonalnie, przejawiające trudności w zakresie adaptacji do nowych warunków. Lęk, w odróżnieniu od strachu, to obawa w okolicznościach, które obiektywnie nie są zagrażające. Dlaczego dzieci przejawiają zachowania lękowe? Dlatego, że są straszone przez rodziców lub starsze rodzeństwo, oglądają brutalne programy telewizyjne i bajki, które epatują agresją, dlatego, że są bite przez rodziców albo wychowują się w atmosferze chaosu i konfliktów. Powodów może być wiele. Dzieci lękowe są zwykle nieufne, niepewne, zahamowane, nieśmiałe, unikają kontaktów społecznych, pozostają na uboczu, boją się kompromitacji i odrzucenia i mają niską samoocenę; moczenie mimowolne – można wyróżnić moczenie pierwotne (trwa od urodzenia i stanowi kontynuację moczenia fizjologicznego) i moczenie wtórne (pojawia się u dzieci, które przeszły już trening czystości i opanowały nawyk załatwiania potrzeb fizjologicznych w toalecie). Najczęściej do moczenia mimowolnego dochodzi w nocy podczas snu, rzadziej w dzień. Ponadto, moczenie mimowolne nie jest objawem pojedynczym, ale zwykle stanowi jeden z symptomów zaburzeń emocjonalnych u dzieci. Moczeniu towarzyszy często nadpobudliwość, zmienność nastrojów, płaczliwość, lęki, drażliwość, złe stosunki z rówieśnikami, niechęć do nauki. Moczenie mimowolne częściej dotyczy chłopców niż dziewczynek. Może być skutkiem wadliwych metod wychowania, złych kontaktów rodziców z dzieckiem, narodzin młodszego rodzeństwa, rozwodu, śmierci kogoś bliskiego itp. By mówić o moczeniu mimowolnym, należy wykonać wcześniej badania lekarskie, by wykluczyć zaburzenia fizjologiczne; tiki nerwowe – to nagłe, mimowolne wyładowania ruchowe różnych grup mięśniowych, które nie podlegają świadomej kontroli. Dziecko może mrugać oczami, robić dziwne grymasy twarzy, podrzucać ramionami. Tiki pojawiają się najczęściej między 5. a 12. rokiem życia. Odznaczają się uporczywością i długim trwaniem. Zwykle wynikają z silnych sytuacji konfliktowych i przeżyć urazowych. Wymagają objęcia dziecka indywidualną terapią i wyeliminowania napięć emocjonalnych; jąkanie się – stanowi zwykle jeden z wielu objawów zachowań nerwicowych dziecka. Jąkanie należy do częstych zaburzeń mowy u dzieci i pojawia się między 3. a 5. rokiem życia. Jąkanie objawia się zacinaniem – objawami tonicznymi, wielokrotnym powtarzaniem tej samej sylaby, głoski, wyrazu – objawami klonicznymi, napięciem mięśniowym i emocjonalnym. Jąkanie patologiczne należy odróżnić od jąkania rozwojowego, które powstaje wskutek rozbieżności między wysokim poziomem myślenia dziecka a stosunkowo małą sprawnością aparatu artykulacyjnego. Częściej występuje wśród chłopców niż dziewczynek. Wskazana jest konsultacja logopedyczna; zaburzenia apetytu – „nerwicowe zaburzenia łaknienia” występują u 2/3 dzieci w wieku 2-5 lat. Zaniepokojeni rodzice zwykle nadmiernie zwracają uwagę na proces jedzenia, proszą, nakłaniają lub wręcz zmuszają dzieci do jedzenia, co przynosi zwykle odwrotny skutek. Odmowa jedzenia może wynikać z tego, że podaje się pokarmy, których dziecko nie lubi. Brak apetytu może być reakcją na pojawienie się w rodzinie nowego dziecka – maluch boi się, że straci miłość rodziców i jest zazdrosny o rodzeństwo. Zaburzenia łaknienia mogą być też konsekwencją trudnej sytuacji domowej, braku poczucia bezpieczeństwa albo sposobem na zwrócenie na siebie uwagi i zapewnienie opieki. U niektórych dzieci nerwicowych brak apetytu może łączyć się z innymi zaburzeniami, jak wymioty czy jadłowstręt psychiczny; zahamowanie psychoruchowe – dzieci zahamowane psychoruchowo są lękliwe, mało aktywne i przejawiają trudności w kontaktach z otoczeniem. Zahamowanie powstało u nich wskutek krytyki, ośmieszania, poniżania, kar cielesnych stosowanych przez rodziców. Zwykle takie dzieci nie sprawiają problemów wychowawczych, pozostają „w cieniu”, cierpiąc, izolując się od innych, tłumiąc emocje w sobie. Dzieci zahamowane mogą być nadmiernie skrupulatne, niepewne, małomówne, ciche, posłuszne, zrezygnowane, apatyczne, powolne, przygnębione, z niskim poczuciem własnej wartości, płaczliwe, powściągliwe; obojętność uczuciową – dzieci obojętne uczuciowo mają problemy z nawiązaniem kontaktu z rówieśnikami i dorosłymi. Nie potrafią współodczuwać radości i smutków, mają małą ekspresję mimiczną, nie wchodzą w interakcje społeczne z obawy przed odtrąceniem. Dzieci obojętne uczuciowo pochodzą z domów dziecka lub z rodzin, które nie zaspokajały potrzeby przywiązania i miłości. Są smutne, unikają kontaktu wzrokowego, ich kontakty z innymi są bardzo powierzchowne; nadpobudliwość psychoruchową – nadpobudliwość u dzieci wynika z przewagi procesów pobudzania nad procesami hamowania. Reakcje emocjonalne są gwałtowne, nieadekwatne do okoliczności. Charakterystyczna jest labilność emocjonalna, impulsywność, drażliwość, zaburzenia koncentracji uwagi, łatwa męczliwość i brak cierpliwości. Dzieci nadpobudliwe szybko się dekoncentrują i nudzą wykonywaną czynnością. Najważniejsza jest konsekwencja wychowawcza, spokój, sprecyzowane wymagania i stały rytm dnia; agresywność – zachowania agresywne są częstsze u chłopców niż dziewczynek i manifestują się najczęściej do drugiego roku życia. Wyróżnia się agresję werbalną (krzyki, wyzwiska, przezwiska, obmawianie, arogancja, skarżenie) i fizyczną (bicie, kopanie, drapanie, gryzienie, wyrywanie włosów). Zachowania agresywne powstają wskutek frustracji, ale też naśladowania starszych osób (rodziców, rodzeństwa, kolegów). Agresja instrumentalna służy realizacji jakiegoś celu. Agresja wroga odznacza się zawiścią i jest nastawiona na zadanie bólu drugiej osobie. Aspołeczne zachowania, złość, wrogość i inne zaburzenia emocjonalne często nie są wynikiem złej woli maluchów. Dzieci w toku rozwoju i wychowania uczą się prawidłowych zachowań, akceptowanych społecznie. Problemy emocjonalne u dzieci najczęściej są powiązane z ich środowiskiem rodzinnym, dlatego terapia powinna obejmować i dzieci, i ich rodziców. polecamy Myślę że zaczęło się od wagi, prawda? Jedząc mało wykańczasz organizm, ale o tym z pewnością wiesz. Mało tego, tak na prawdę to nic ci nie da, takie głodzenie się na siłę. Czasem nawet przynosi odwrotny skutek (gdyż organizm specjalnie chomikuje coraz więcej i ile się da). Taka głodówka z pewnością odbija się na twojej kondycji, a przez to i na samopoczuciu. Zwyczajnie ciągle delikatnie, niemal niezauważalnie kręci ci się w głowie, żołądek też jakiś taki dziwny, coś w klatce uciśnie... Zaczynasz widzieć że coś z ciałem jest "nie tego", ale to bagatelizujesz. Słyszysz o tym że ktoś umiera, że sąsiad zmarł itp. Kojarzysz fakty... Wszyscy w okół umierają a ty dostrzegasz u siebie chorobę i myślisz że teraz "twoja kolej". Zaczynasz się nakręcać. Mózg (z racji iż tak jest zbudowany - za wszelką cenę stara się utwierdzić ciebie w twoim przekonaniu) szuka "dowodów" iż jesteś poważnie chora. Dlatego wydaje ci się że coś sobie gdzieś wymacałaś (a pewnie od zawsze to tam było). Obawiając się śmierci, zaczynasz się bać wszystkiego. Nie masz poczucia bezpieczeństwa więc boisz się spać, dlatego czuwasz... Ja myślę że po prostu zacznij normalnie jeść, poczujesz się fizycznie lepiej, możesz strzelić sobie badania to będziesz miała dowód iż jesteś zdrowa to i lęki przejdą ;) Ubóstwo i życie w niepełnej rodzinie zwiększają ryzyko chorób psychicznych u dzieci z pewnego czasu wiadomo, że u dzieci z padaczką częściej występują zaburzenia lękowe, depresja i ADHD. Kristin Alfstad z Narodowego Centrum Padaczki przy Uniwersytecie w Oslo (Norwegia) i współpracownicy przeprowadzili niedawno badania obejmujące kilkanaście tysięcy dzieci, z czego 111 okazało się chorować na omawiane zaburzenie podano w internetowym wydaniu czasopisma „Epilepsia” z 25 marca, u małych pacjentów z padaczką choroby umysłowe były częstsze niż u pozostałych uczestników. Ryzyko objawów psychiatrycznych było wyższe u chłopców (niezależnie od występowania ataków drgawkowych).Choroby umysłowe częstsze w przypadku życia w domu z tylko jednym rodzicem, dochodów w rodzinie poniżej poziomu ubóstwa i innych cech niskiego statusu socjoekonomicznego. U dziewczynek głównym czynnikiem ryzyka problemów ze zdrowiem psychicznym było występowanie padaczki obecnie lub przeszłości. W przypadku chłopców wpływ niskiego statusu socjoekonomicznego był prawie tak samo duży jak omawiana choroba neurologiczna. Czym są choroby psychosomatyczne?Termin ten pojawił się już w XIX wieku, ale dopiero początek XX wieku był okresem większego zainteresowania się powtarzającymi się skargami na objawy somatyczne (fizyczne), którym towarzyszą nieustanne prośby o ciągłe badania dodatkowe oraz nadmierną koncentracją na swoich problemach somatycznych. Mówiąc dokładniej, cytując literaturę naukową, według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, u pacjentów cierpiących na omawianą dolegliwość, pojawiają się takie dolegliwości jak:Skargi somatyczne sugerujące poważną chorobę fizyczną przy braku stwierdzanych zaburzeń usprawiedliwiających te skargi np. uporczywe bóle, uczucie swędzenia, mdłości psychologiczne i konflikty emocjonalne, które pozostają, jak się wydaje, w związku z wystąpieniem, zaostrzeniem i podtrzymywaniem że chory nie ma kontroli nad objawami somatycznymi i nadmiernie koncentruje się na sprawach się, że zaburzenia te dotyczą około 2 proc. populacji i dwukrotnie częściej ciepia na nie kobiety niż mężczyźni. Ich początek ma zwykle miejsce przed trzydziestym rokiem między czynnikami psychologicznymi a objawami i chorobami somatycznymi możemy odnaleźć w dwóch różnych częściach Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób. Mianowicie w rozdziałach: "Zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pod postacią somatyczną" oraz w rozdziale "Zespoły behawioralne związane z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi".W tym materiale zostaną omówione najbardziej charakterystyczne, należące do pierwszego wyżej wymienionego działu: zaburzenia widoczne pod postacią somatyczną, do których należą m. (z somatyzacją),pojawiające się pod postacią somatyczną, niezróżnicowane,hipochondryczne,autonomiczne występujące pod postacią somatyczną uporczywe bóle są objawy zaburzeń psychosomatycznych?Ogólnie można powiedzieć, że są to skargi chorych, ich zaabsorbowanie odczuciami płynącymi z ciała (somy). Wśród bardziej szczegółowych objawów psychosomatycznych wyróżniamy przypadku zaburzeń somatyzacyjnych (z somatyzacją) ze strony układu trawiennego: bóle brzucha, wzdęcia, odbijania, wymioty czy nudności. Wymienia się tutaj także swędzenie, drętwienie, problemy ze przypadku zaburzeń objawiających się pod postacią somatyczną, niezróżnicowanych: wielorakie, niezróżnicowane skargi nie układające się w obraz kliniczny somatyzacji (zmienne, uporczywe).W przypadku zaburzeń hipochondrycznych, charakterystyczne są przekonania lub obawy wobec występowania poważnej choroby somatycznej. Typowe odczucia somatyczne są powodem skarg przypadku zaburzeń autonomicznych występujących pod postacią somatyczną, objawy dotyczą narządu lub układu, który pacjent uznaje, jako źródło choroby. Możemy tu wyróżnić: serce i układ krążenia, górny odcinek przewodu pokarmowego, dolny odcinek przewodu pokarmowego, układ oddechowy, układ moczowo-płciowy oraz inne narządy i przypadku uporczywych bólów psychogennych, symptomy mogą dotyczyć np. psychogennych bólów głowy czy powstawania zaburzeń psychosomatycznychPrzyczyn może być kilka. Wskazuje się m. in. na możliwe czynniki biologiczne – dysfunkcje ośrodkowego układu nerwowego, czy jak w przypadku zaburzeń somatyzacyjnych – skłonności psychologiczne z kolei wskazują na mechanizmy obronne, które wywołują objawy somatyczne, aby zneutralizować lęk spowodowany nieuświadomionym konfliktem czy niepokój, który jest manifestowany przez objawy fizyczne w sposób akceptowany. Niewątpliwie do zaburzeń tych przyczynia się również długotrwały wystąpienia zaburzeń psychosomatycznychRozpoznania dokonuje zwykle internista, psychiatra lub psycholog. Co ważne, zanim postawi takie rozpoznanie, pacjent powinien być dokładnie przebadany somatycznie, w celu wykluczenia choroby fizycznej. W tym celu konieczna jest wizyta u internisty ewentualnie u innych lekarzy specjalistów, którzy zlecą badania diagnostyczne w celu wykluczenia fizycznej przyczyny objawów (choroby).Przy takich schorzeniach psychosomatycznych jak zaburzenia układu krążenia, układu pokarmowego, układu oddechowego jest zalecana wygląda leczenie zaburzeń psychosomatycznych?Podstawową metodą leczenia, tak jak zresztą również we wszystkich dolegliwościach psychosomatycznych, jest psychoterapia. Może być ona utrzymana w nurcie poznawczo-behawioralnym i polegać m. in. na poznaniu rzeczywistych przyczyn stresu pacjenta, powodów, dla których np. chce on np. czuć się się również leki przeciwdepresyjne czy przeciwlękowe, gdyż często z tymi zaburzeniami współistnieją depresja czy i powikłania zaburzeń psychosomatycznychPrzede wszystkim sukces w leczeniu zależy głównie od zaangażowania chorego oraz odpowiedniego terapeuty. To, bowiem sam chory musi zrozumieć i przyjąć do wiadomości przyczyny choroby oraz chcieć współpracować. Jednym ze stanów częściej współwystępujących z zaburzeniami jest zaburzeniom psychosomatycznymNiezależnie od przyczyny powstania, aby zapobiegać lub minimalizować powinniśmy m. in. zwrócić uwagę na swój tryb życia oraz na to czy odpoczywamy w ciągu dnia, choć chwilę, wysypiamy się, właściwie się odżywiamy czy stosujemy odpowiednie metody radzenia sobie ze postępowanieOto kilka praktycznych rad:Utrzymuj równowagę pomiędzy życiem zawodowym i prywatnym, dbając o dobre relacje nawet, jeśli poświęcisz kilka, kilkanaście minut na odpoczynek w ciągu dnia lub zastosujesz prostą technikę relaksacyjną to poprawisz swoje samopoczucie, ponieważ stres wpływa na zdrowie fizyczne i może powodować chorobę się, śpij odpowiednio długo, regularnie, i dbaj o to, aby jakość snu była jak najlepsza zwracaj uwagę na miejsce i czas się zdrowo, stosując dietę bogatą w witaminy zwłaszcza z grupy B, składniki mineralne (magnez, żelazo, cynk i wapń) i kwasy omega-3 (orzechy, tłuste ryby).Bądź aktywny, ruch to zdrowie! Wiadomo, że osoby regularnie ćwiczące mają lepszy nastrój i odpowiednie metody radzenia sobie ze siłnym stresem, oddychanie - polega na wykonywaniu spokojnych wdechów i wydechów. Wówczas powinniśmy się maksymalnie koncentrować na tych czynnościach a między nimi możemy przytrzymać powietrze na 1 lub 2 - polegają one na wyobrażeniu sobie jakiegoś pięknego miejsca, gdzieś, gdzie chcielibyśmy się teraz znaleźć a przy tym na koncentracji na widokach jakie tam podziwiamy czy na odgłosach jakie słyszymy. Źródła:Bilikiewicz A. (red.) Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny, PZWL, Warszawa 2007;Czabała Podstawowe zaburzenia psychiczne w: Strelau J. (red.) Psychologia, Podręcznik akademicki, GWP, Gdańsk 2002;Siwiak-Kobayashi Maria, Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną (somatoformiczne) w: Bilikiewicz A. i in. red., Psychiatria kliniczna, Med Urban &Partners, Wrocław 2002;Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. „Vesalius”, Kraków, Warszawa 2000, Zyski i S-ka, Poznań 2003;Przeczytaj także: Katatonia - objawy, przyczyny i leczenie Od jakiegoś czasu obserwuję u córki dziwną reakcję podniecenia. Dziewczynka podczas zabawy, oglądania telewizji lub gdy ją coś przestraszy chrząka, jakby miała coś w gardle (gardło ma czyste). Co jej jest? Czy to tik nerwowy? Co powinnam zrobić? Joanna39 2011-02-13, 07:47 Wygląda to raczej na zaburzenie na tle nerwowych, może suchość w gardle (proszę podawać więcej płynów), nie można też wykluczyć alergii. Przy najbliższej okazji najlepiej poradzić się pediatry. neuron 2011-02-13, 22:33 U mojej 8 letniej córki jest podobnie. od miesiąca chrząka a nasila się to np. podczas oglądania telewizji. Albo jak kładzie się przed snem i próbuje zasnąć. maciejsobota 2011-10-29, 09:14 Moj 6 letni syn od 3 miesiecy chrzaka robiłam mu wszystkie badania lekarze rozkładali rece napocztku kasłał suchym kaszlem pozniej on zmienił sie w chrzakanie zmieniłam lekarza rodzinnego bo ciagle słyszałam nic mu nie jest poszłam prywatnie wszystkie badania miał porobione wyszedł mu gronkowiec złocisty i krztusiec mimo ze był szczepiony brał antybiotyk krzakanie nie przeszło teraz bierze leki na alergie i dalej krzaka zauwazłam im bardziej komus o tym krzakaniu muwie przynim to on jeszcze bardziej to robi lekarz powiedział zeby nie zwracac uwagi ze to moze byc juz nawykowe i wkoncu przestanie tak robic ale on nie przestaje znacie jakies inne metody KATARZYNA 2013-04-08, 11:00 Mam tak samo juz mi siły opadają od lutego tego roku zachorował pierwszym objawem jak zaczol krzakach to miał kaszel krtaniowy dostał dużo sterydów i krtań ustala ale pozostało to pokaslywanie i krzakanie Robilam badania na krztusiec i nic wymazy nic zdrowy a nadal krzaka a z krwi mu wyszło ze ma cos z tarczyca Bogusia 2016-03-21, 22:30 Bezsenność Udar mózgu Śpiączka Padaczka Migrena Otępienie Podstawy neurologii Zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego Zaburzenia obwodowego układu nerwowego Zawartość serwisu ma charakter dydaktyczny i nie może zastępować kontaktu i porad lekarskiej. Copyright ©©

zaburzenia psychiczne u dzieci forum